◊ Yakında “So in Love” turnesi kapsamında Türk hayranlarınızla buluşacaksınız. ‘Türkiye’ sözünü duyduğunuzda aklınıza birinci gelen şey nedir?

– Türkiye denince aklıma çabucak hoşluk, tarih ve sıcaklık geliyor. Lakin her şeyden öte, insanları geliyor; misafirperverliğiniz, müziğe olan tutkunuz ve kalplerinizi cömertçe açmanız… Benim için Türkiye, haritada yalnızca bir ülke değil, ailem üzere hissettiğim bir yer. Köklerim nedeniyle buraya her ayak bastığımda derin bir bağ hissediyorum, güya kalbim “Evine geldin” diyor. Ayrıyeten bana çocukluğumu ve İstanbul’da doğan hoş büyükannemi hatırlatıyor.

◊ Mesleğinizin 35’inci yılını turneyle kutluyorsunuz. 35 yıl öncesini ve bugünü düşündüğünüzde neler hissediyorsunuz?

– Durup düşündüğümde çok duygulanıyorum. 35 yıl müzikte bir ömür demek; sahneler, provalar, seyahatler, zaferler ve birçok zorlukla dolu. Büyük bir minnettarlık duyuyorum. Bana inanan öğretmenlerime, beni destekleyen seyircilere ve hayatımın en büyük arkadaşı olan müziğe minnettarım. Geriye baktığımda yalnızca mesleğimi görmüyorum; yüzleri, hisleri, bağ kurduğum anları görüyorum. Ve ileriye baktığımda, yıllar evvel sahneye birinci çıktığımdaki heyecanı hâlâ hissediyorum. 1988 yılının 5 Aralık günü, şimdi 23 yaşındayken Londra’da “Les Miserables”in açılış gecesi, La Scala’da “West Side Story”de Tony rolüyle sahneye birinci çıkışım, Epidaurus Antik Tiyatrosu’nun sahnesine birinci defa çıktığım an ve yıllar evvel İstanbul’daki hoş Harbiye Tiyatrosu’nda birinci sefer sahneye çıktığım an, kalbimde çok kıymetli yerler tutuyor. Bu kadar yıl sonra oraya geri dönmek benim için bir döngünün tamamlanması manasına geliyor. Benim için çok duygusal bir an.

ULAŞILAMAZ

OLANI BAŞARDIM

◊ Mesleğinizde hayal ettiğinizin ötesine geçtiniz mi, yoksa pişmanlık duyduğunuz şeyler var mı?

– Genç bir adam olarak hayal ettiğimden çok daha ötesine ulaştım. Dünyanın en kıymetli sahnelerinde müzik söyleme, fevkalâde sanatkarlarla çalışma ve birçok kültüre müzik götürme bahtına sahip oldum. Elbette bu türlü bir hayatta fedakârlıklar da var fakat pişmanlık diye bir şeyin varlığına inanmıyorum. Her adım, muvaffakiyetler ve uğraşlar, bugün olduğum kişiyi ve sanatçıyı şekillendirdi. Ve hepsine minnettarım. Bazen mesleğimin tamamını operaya odaklasaydım kim olurdum diye merak ediyorum fakat sonra, kendim için doğru seçimleri yaptığımı biliyorum. Lakin 2 yıl evvel Norma’da “Pollione”yi oynadığımda, hayalimi gerçekleştirdiğimi ve ulaşılamaz olanı başardığımı hissettim.

◊ Türk tenorları tanıyor musunuz? Onlar hakkında ne düşünüyorsunuz?

– Elbette ülkenizin yetenekli tenorlarını çok âlâ biliyorum. İlker Arcayürek gelecek vaat eden bir tenor ve alışılmış ki büyük Murat Karahan da o denli. Lakin hepsinden öte, opera tarihinde eşsiz bir iz bırakmış ve her vakit en sevdiğim sopranolardan biri olan efsanevi Leyla Gencer vardı.

TENOR OLMAK HEM LÜTUF HEM SORUMLULUK

◊ Hangi Türk sanatçıyla iş birliği yapmak isterdiniz? Hayran olduğunuz ve takip ettiğiniz isimler var mı?

– Elbette. Sezen Aksu’yu her zaman hayranlıkla izlemişimdir, sözleri ve melodileri çok ruhlu. Sertab Erener de zarafeti ve sanatçılığıyla hürmet duyduğum bir diğer sanatçı ve birkaç yıl evvel birlikte müzik söylemiş olmaktan çok memnunum. Ayrıyeten olağanüstü bir soprano olan Feryal Türkoğlu’nu da çok hayranlıkla izliyorum ve birkaç sefer birlikte müzik söyledik. Sıla üzere birtakım genç sanatkarları da çok seviyorum, çok özgün bir sesi ve kişiliği var. Olağan ki bu turneye özel konuğum Burcu Hançer’i de hayranlıkla izliyorum; inanılmaz bir müzikçi, hoş bir ruh ve sahnede kusursuz bir iş birlikçi.

◊ Tenor olmak hayatınıza ne üzere zorluklar getiriyor? Özgürce yapmak istediğiniz lakin yapamadığınız şeyler var mı?

– Tenor olmak hem bir lütuf hem de bir sorumluluk. Ses kırılgandır, günün sonunda kutusuna geri koyabileceğiniz bir enstrüman üzere değildir. Canlıdır ve kullanıldıktan sonra dinlenmeye gereksinim duyar. Her şeyden etkilenir; hisleriniz, hava durumu, şartlar ve çok kullanım. Bu da sizi disipline, odaklanmaya ve vaktinizi güzel planlamaya yönlendirir. Örneğin yazın güneşte uzun müddet kalamaz yahut uzun müddet yüzemezsiniz. Dinlenmeli ve sevdiğiniz arkadaşlarınızla sakin öğlen yemeklerinin tadını çıkarmalısınız.

◊ Sahneye çıkmadan evvel yapmanız gereken bir şey var mı?

– Her vakit kendime ilişkin sakin bir ana gereksinimim var. Gözlerimi kapatır, nefes alırım ve seyircilerle birlikte çıkacağım seyahati düşünürüm. Herkesin memnun olduğundan emin olurum; şef, müzisyenler, rol arkadaşlarım… Sahneye çıkmadan evvel her vakit dua ederim.

HER GELDİĞİMDE AİLEMİN TARİHİNE DAHA YAKIN HİSSEDİYORUM

◊ Ailenizin kökleri Türkiye’de, büyükanneniz İstanbullu. Bunun müziğinizde rastgele bir tesiri oldu mu? Türkiye’de olmak size ne hissettiriyor?

– Evet, büyükannem İstanbulluydu ve bunu bilmek bana her vakit Türkiye ile ferdî bir bağ kurmamı sağladı. Kıssalarla büyüdüm, uzaktan da olsa bu kültüre ilişkin olma hissiyle. Bu muhakkak beni etkiledi. Tahminen de hislerimi bu kadar güçlü hissetmemde ya da müziğe hem tutku hem de şefkatle yaklaşmamda tesirli oldu. Türkiye’ye her geldiğimde, ailemin tarihine biraz daha yakın hissediyorum ve bu beni duygulandırıyor. İstanbul sokaklarında yürümek, havayı hissetmek, lisanı duymak, güya bir kesimim farklı bir halde canlanıyor. Büyükannemin ismi Eftihia idi, bu da ‘mutluluk’ manasına geliyor. Bu yüzden buraya geri dönmek bana onun memnunluğunu hissettiriyor.

BENİ KUCAKLADIĞINIZ İÇİN TEŞEKKÜRLER

◊ Buradan Türk dinleyicilerinize neler söylemek istersiniz?

– Türkiye’deki sevgili dostlarıma; sizinle tekrar bir ortaya gelmek için sabırsızlanıyorum. Burada her müzik söylediğimde çok özel bir şey hissediyorum; yakınlık, sıcaklık, kalbime çok yakın bir güç. Beni kucakladığınız, açık kalplerle dinlediğiniz için teşekkür ederim.